Een hoofdstuk van KretaLeven is gesloten

En we beginnen aan het volgende. Ofwel: we hebben de laatste plek losgelaten, de deur achter ons dicht getrokken en zie daar:
Het openen zich nieuwe wegen en mogelijkheden. We zijn een pijnlijke en wijze les rijker…- We buigen voor wat groter is!
Sinds vier weken zijn we nu al weer op Kreta om te doen wat we hadden te doen: Afsluiten en zien of en hoe we verder kunnen hier op dit eiland. Tijdens het verhuizen en loslaten van onze droomplek keken we terug en luisterden aandachtig naar binnen. We hadden werkelijk alles wat in onze macht stond gedaan om deze plek en het huis te kopen als centrum voor onze KretaLeven activiteiten.
Dit heeft niet zo mogen zijn. Blijkbaar hadden de eigenaren een verborgen agenda, waar wij geen weet van hadden. Werkelijk verborgen dus!
Als we nu terugkijken, voelen we geen wrok of spijt. Het gevoel, dat wij gedaan hebben, wat we wilden doen en dat het blijkbaar niet de bedoeling was, is hetgeen wat overheerst. We buigen voor wat groter is dan onze aardse wil. Wel zijn we verbijsterd hoe er met ons werd omgegaan en dat het blijkbaar nog steeds nodig is, om met modder te gooien en ons te diffameren, en dát na een vierjarige vriendschap.
Daar waar het ons persoonlijk raakt en pijn doet, laten we licht en bewustzijn op schijnen, gunnen ons de tijd en hervinden langzaam ons evenwicht. En daar waar we onze grenzen moeten bewaken doen we dat samen met onze advocate.
We beginnen aan een nieuw hoofdstuk in Kokkino Chorio. Het zijn werkelijk winterweken hier. Wel passend vinden we het. Stil, koud en nat, op de bergen groeit nog steeds het dikke pak witte stralende sneeuw, de zee is wild en woest. Wilde bloemen en orchideeën, die we nooit eerder hier hebben ontdekt, staan op onze wandelpaden. Ja, het eiland betovert ons door zijn machtige natuur.
En wij hebben werkelijk een nieuw huis gevonden om te huren, zeker niet onze droomplek, maar prima voor nu. Daarmee is ook duidelijk dat we onze inboedel niet hoeven op te slaan en nog maanden in een soort zweeftoestand moeten blijven hangen, maar dat we onze voeten weer op aarde zetten en onze weg vervolgen.
Dus hier zijn we dan aangekomen in een vrijstaand huis met een voor onze smaak te kale tuin, die we mogen gebruiken, en met zicht op de prachtige bergen en de zee (tenminste, als de wolken niet zo diep hangen, dat de wereld daarin verborgen blijft).
De afgelopen dagen kregen we al visite van een kudde schapen, die in de tuin gewandeld kwamen, omdat het hek open stond en het gras hier zo heerlijk groen uitziet en ruikt. Twee poezen, die hier in deze tuin leven blijken ons geadopteerd te hebben, zodra we een voet naar buiten zetten zijn ze in onze beurt, dringen zich op ons of aan ons op, geen kans om hun te ignoreren, zich niets ervan aantrekkend, dat wij een beetje kattenafstand ook prettig vinden.
We beleven het echte Kretawinterleven! we genieten, net als van het zingen van de nachtegaal, waar we naar mogen luisteren zodra het even niet regent.
… Wat de toekomst brengen zal….zien we dan wel!
Terwijl we op deze nieuwe (gehuurde) plek werkelijk met mensen willen werken en samen willen zijn, laten we onze oorspronkelijk idee van een eigen plek niet los. We zijn al begonnen om te kijken, wat er voor huizen te koop zijn. Of gaan we onze plannen zo wijzigen, dat we liever naar een stuk land met of zonder olijfboomgaard uitkijken om dan helemaal op te BOUWEN,  wat we willen laten ontstaan?
Dus jullie horen het, dat heeft meer tijd en inspiratie nodig dan de laatste vier weken, dat we nu hier zijn. Maar we zijn open om te onderzoeken en met iedereen, die dat wil hierover te brainstormen. Dus als het leven het zo heeft ingericht, dat we onze bijna kant en klare droomplek los moesten laten, dan is het toch tijd om samen een nieuwe te bouwen. Of niet?